این زیارت نامه از ناحیه خود امام زمان(عج)است .

 این زیارت نامه توقیعی است که از ناحیه امام زمان(عج)صادر گشته . حضرت می فرمایند : هرگاه خواستید به ما توجه پیدا کنید ، همان گونه که خداوند فرمود بگویید : «سلام علی آل یاسین))

 واژه «سلام» 24 مرتبه در این زیارتنامه ذکر شده است .

این زیارتنامه ، حاوی ترکیبات زیبا و خلاقانه و تعبیرات دلنشین همراه با القاب متین است که سزاوار مقام ولی اللهی است و نشانگر مقامات و حالات معنوی و روحانی این امام معصوم(ع)است .

 در این زیارتنامه خود امام معصوم دلسوزانه به پیروانش می آموزد که چگونه و با چه ترتیبی و با چه ادبی ، با چه القابی و با چه تعبیری او را صدا بزنند و بدین ترتیب زائرانش در حالات معنوی ایشان مهمان می شوند و با مقامات یک ولی خدا آشنا می گردند .

 در این زیارتنامه ، ابتدا سلام های متعددی با مضامین والا خطاب به امام عصر(عج)توسط خودش آمده و سپس حضرت را برای عقاید قلبی خود از اقرار به همه امامان معصوم(ع)و دیگر عقاید شیعه شاهد می گیرد .

  نوع زیارت های رسیده از حضرات معصومین(ع)نسبت به معصوم دیگر صادر شده و حجتی کیفیت زیارت حجت دیگری را بازگو نموده است . اما اینکه حجتی بویژه بگوید :«با من با این جملات سخن بگویید.» این امر از لطایف نوری و ویژگی های زیارت شریفه آل یاسین است .

 در این زیارت نامه زائر سالک باید بعد از ادای ادب و سلام به وحدانیت خداوند و حقانیت پیامبر اعظم(ص)شهادت بدهد و نیز بر حقانیت دوازده تن معصوم(ع)تاکید بورزد .

 معیار واقعی برای بدبخت و یا خوشبخت بودن مشخص شده است .

علاوه بر این که امام زمان(علیه السلام) چشم خداست و تمام زندگی ما را می بیند ، در هفته دو بار نامه اعمال ما خدمت ایشان عرضه می شود و عملکردهای ما را ملاحظه می فرمایند و بر اساس آن چه عمل کرده ایم ، با ما رفتار می کنند

آیا می خواهید بدانید فاصله ما با امام زمانمان چقدر است و معنای غربت و تنهایی چیست ؟ به این چند جمله ساده و عامیانه خوب دقت بفرمایید؛

به ما فرموده اند که روز جمعه احتمال ظهور حضرت ولی عصر(ارواحنافداه) بیشتر است .(«یامولای هذایوم الجمعه و هو یومک المتوقع فیه ظهورک»
حال اگر عصر جمعه ای بعد از نماز مغرب و عشاء ، کسی به ما بگوید که امروز هم گذشت و امام زمان (ارواحنا فداه) ظهور نفرمودند و سپس چند لحظه بعد به ما خبر بدهند که از امروز مثلاً سیب زمینی کیلویی بیست تومان گرانتر شده است ، شما را به خدا قسم برای کدام یک از این خبرها بیشتر ناراحت می شویم ؟ برای کدام یک بیشتر دلهره پیدا می کنیم ؟ نگران کدام یک می شویم ؟

آیا زمانی که مثلا دخترمان از مدرسه برمی گردد ، اول می پرسیم دخترم در راه حجابت را رعایت کردی

تا قلب نازنین امام زمان(علیه السلام) را نرنجانی ؟ یا ابتدا می پرسیم نمره امتحانت چند شد ؟ آیا از

پسرمان می پرسیم که همزمان با امام زمانت ، نمازت را خواندی ؟ یا اول می پرسیم مسابقه امروز را

بردی یا نه ؟ اصلاً به زندگی هایمان نگاه کنیم ، آیا رنگ و بوی امام زمان(علیه السلام) را می دهد ؟

آیاتابلویی که به دیوار خانه نصب کرده ایم ، آیا وسایلی که مورد استفاده قرار می دهیم ، آیا نوع

زندگیمان امام زمان پسند هست ؟ آیا نوع معاشرت های ما طوری هست که که امام زمان هم وارد

مجلسمان شوند ، همنشین با ما شده و نظر لطفی داشته باشند؟ یا نه ؛

مهدیــا ….

سر عاشق شدنم لطف طبیبانه ی توست    

   ور نه عشق تو کجا این دل بیمار کجا

کاش در نافله ات نام مرا هم ببری      

که دعای توکجا عبد گنه کار کجا

تا کی باید بار گناهان و اشتباهات خود را متوجه دیگران و دیگر چیزها بکنیم ؟ تا کی بایستی این همه مصیبت را به خاطر بی توجهی و فراموش کردن امام زمانمان تحمل کنیم ؟ تا کی می خواهیم خود را گول بزنیم و بیدار نشویم ؟ پس کی بناست علت اصلی آن را متوجه شویم ؟

میخواهیم  ترانه های انتظار را بسراییم و به شوق دیدنش در قنوت آرزوهایمان سرود ((امن یجیب)) سر دهیم

تا شاید از کعبه عشق

صدای ((اناالمهدی)) را بشنویم.

به نیت ظهور آن یار غایب از نظر

  صلوات

به نظرت هنوز موعد آن نرسیده

که بار غیبت بر زمین بگذاری و بال فرج بگشایی

می دانم وقتی تو بیایی دیگر چشمهای بارانی معنا نخواهد داشت دیگر دلتنگی غریب خواهد بود و غم در چهاردیواری تاریک تنهایی محبوس خواهد شد تو برایم شادیها را به ارمغان می آوری تو خواهی آمد و یاورم خواهی شد دست دلم را خواهی گرفت  و من دیگر تنها نخواهم شد منتظرت می مانم

 آرزو نمی کنم بیایی

آرزو می کنم وقتی آمدی شرمسار نگاهت نباشم

آقای ما!
بیا که احساس نیازمند توست!
پرنده ها در سلام صبحگاه خود تو را می خوانند و گلها به امید نوازشت رخ می نمایانند

بیا که دستهای نا توان ما در آرزوی یاوری تو مولا، شب و روز از گونه هامان قطرات شبنم را بر می چیند و لطافت باران را به جاده های عشق می پاشد، بلکه گلستانی بسازد از گلهای ناز و اطلسی که فرش راهت باشد و خاک قدمت!
                                 بیا که زمین تشنه ی محبت و سلام توست و زمان در نقطه  انتظار ایستاده است